Γιατί στις σχέσεις μας ο άλλος είναι ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Τι είναι αυτό που έχει τη δύναμη να ωθεί τον απέναντι μας σε μια αναμενόμενη συμπεριφορά;

Το είδος των ρόλων που μας δίνουν ή παίρνουμε στην ομάδα (οικογενειακή ή κοινωνική) μας εγκλωβίζει, μας εξελίσσει ή μας εξυπηρετεί.

Κοιτάζοντας υπό αυτό το πρίσμα, δηλώνουμε για κάποιους που μόλις γνωρίσαμε ότι μας προκαλούν συμπάθεια ή αντιπάθεια. Τις περισσότερες φορές συμπαθούμε ανθρώπους που έχουν στοιχεία στο χαρακτήρα τους που θα θέλαμε να έχουμε και αντιπαθούμε κάποιους άλλους επειδή οι αντιδράσεις τους μας χαρακτηρίζουν ως προσωπικότητες αλλά δεν τις αντέχουμε ή δεν τις έχουμε αναγνωρίσει στον εαυτό μας.

Η θέση στο πλαίσιο μιας ομάδας καθορίζει σε σημαντικό βαθμό την αυτοεκτίμηση του καθενός, που έρχεται ως καθρέφτισμα της εικόνας που διατηρούν οι άλλοι για εκείνον.

Μέσα από τα μάτια των γύρω του διαμορφώνεται λανθασμένα ή όχι, η εσωτερική αντίληψη του «ποιος είμαι».

Το ζήτημα λοιπόν βρίσκεται σε τρεις εκδοχές και ποια από αυτές έχω εσωτερικεύσει να με συντροφεύει στη ζωή μου.

Είμαι αυτός που είμαι.

Είμαι αυτό που θέλουν οι άλλοι να είμαι.

Είμαι αυτό που φαντασιωσικά θα ήθελα να είμαι.

 Τα πάντα είναι καθρέφτης, αλλά συνήθως δεν λειτουργούμε ως παρατηρητές, με αποτέλεσμα να μην διακρίνουμε το δικό μας είδωλο μέσα απ’ την συμπεριφορά των άλλων ή το μερίδιο ευθύνης μας στην συμπεριφορά τους.

Κρίνουμε τους άλλους σύμφωνα με τις προσδοκίες  και τους κανόνες που έχουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας. Όταν οι απαιτήσεις αυτές είναι υψηλές ή  αυστηρές, θα κρίνουμε με ανάλογο ύφος. Αυτό συμβαίνει επειδή οι ίδιοι είμαστε σκληροί κριτές με εμάς τους ίδιους.

Ένας άνθρωπος ποτέ δεν συμπεριφέρεται παρόμοια σε όλους, αλλά ανάλογα με αυτόν που έχει απέναντι του, αποκαλύπτει και μια διαφορετική πλευρά του εαυτού του. 

Ένας παράγοντας που πρέπει να εξεταστεί σε αυτή την περίπτωση είναι η πεποίθηση που έχουμε για αυτούς, η οποία είτε επηρεάζει θετικά είτε υπονομεύει την κρίση μας.

Καθώς δουλεύουμε με τον εαυτό μας, μαθαίνουμε να παρατηρούμε, να κατανοούμε τις αντιδράσεις μας , να αναστοχαστούμε πάνω σε μοτίβα συμπεριφορών, να αποδεχτούμε και να αγαπήσουμε τα «δύσκολα» χαρακτηριστικά μας και κατά συνέπεια των άλλων.

 Δεν μπορούμε να είμαστε ευαίσθητοι και δοτικοί αν δεν έχουμε αποδεχτεί το θυμό μας. Δεν μπορούμε να είμαστε γενναίοι αν δεν υπάρχει δειλία και φόβος μέσα μας.. Δεν μπορούμε να είμαστε καλοί, αν δεν διαθέτουμε την ικανότητα να αναγνωρίζουμε το κακό και να το αντιμετωπίσουμε.  Δεν μπορεί να υπάρξει φως αν δεν αγκαλιάσουμε το σκοτάδι μας.