Γιατί δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε ένα σύντροφο;

Σε μια εποχή που όλες οι ανάγκες μας μπορούν να ικανοποιηθούν με εύκολο τρόπο, έχουμε πρόσβαση σε οτιδήποτε αναζητήσουμε μέσα από  άπειρες επιλογές, με αποτέλεσμα ακόμα και αυτά που θεωρούνται ουσιαστικά να γίνονται ευτελή και δεδομένα.

Στους ρυθμούς που κινείται η καθημερινότητα μας, αναζητάμε την ευκολία στο φαγητό, την  ψυχαγωγία και τις σχέσεις. Μέσα από την εδραίωση της  γρήγορης απόλαυσης ως τρόπο ζωής, τα πράγματα χάνουν το νόημα τους και την αξία τους. Μαθαίνουμε να αποκτούμε κάτι όταν θέλουμε και όπως το θέλουμε.

Το ίδιο μοτίβο έχουμε υιοθετήσει και στις σχέσεις, όταν οι άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι δίνουν το καλύτερο τους εαυτό, είναι όπως θα ήθελες ή τουλάχιστον αυτό έχεις ανάγκη να νομίζεις.

 Ποιο είναι λοιπόν το αποτέλεσμα; Η σχέση λειτουργεί σαν πυροτέχνημα, και όταν ψάχνεις στις στάχτες που απέμειναν αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά, γιατί άλλαξε, πως θα είμαι χωρίς αυτό το άτομο, πως θα το ξεπεράσω.

Εδώ λοιπόν μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος, αφού ο αποχωρισμός πονάει ιδιαίτερα τον άνθρωπο, γιατί δεν στρεφόμαστε προς τη σύνδεση και δεν την υποστηρίζουμε αρκετά;

Δεν χωρίζουμε για αυτό που είναι οι σύντροφοι μας, χωρίζουμε για αυτό που θέλαμε να γίνουν και δεν έγιναν. Δεν απορρίπτουμε τους ανθρώπους, εγκαταλείπουμε το ρόλο που διεκδικούν από εμάς και δεν αντέχουμε να τον υποστηρίξουμε …

Ο καθένας από εμάς είναι σημαντικός για κάποιους και αδιάφορος για άλλους. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει καλύτερος ή χειρότερος από εκείνον που είχαμε και έφυγε.

Ποτέ όμως δεν είναι ο ΙΔΙΟΣ και αυτός είναι που ουσιαστικά αναζητούμε, ιδιαίτερα αν έχουμε εκκρεμότητες μαζί του. Τελικά οι εκκρεμότητες είναι με αυτόν που έφυγε ή με αυτό που θα θέλαμε να ήταν και;

Μοιάζει με επιλογή να βιώνουμε μέχρι τέλους μια απαραίτητη δυσφορία, σε τι μας εξυπηρετεί όμως;  Δώσαμε τον χρόνο να γνωρίσουμε το άτομο που είχαμε δίπλα μας ή του φορέσαμε μια ταμπέλα που βολεύει ή καθησυχάζει τα θέλω μας; Ταιριάζαμε πραγματικά ή το τεράστιο ΕΓΩ μας πρέπει να ικανοποιηθεί με κάθε τρόπο ότι δεν κάναμε λάθος, ότι δεν πέσαμε έξω, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν και ότι κατά βάθος μας θέλει και κάποια στιγμή θα γυρίσει.

Η αποδοχή ότι ο άλλος δεν είναι υποχρεωμένος κατά αποκλειστικότητα να ικανοποιεί τις επιθυμίες μας, θα επιτρέψει να έρθουμε σε επαφή με τα φυσιολογικά δεδομένα της ζωής, έχοντας ως στόχο τον επαναπροσδιορισμό τους, ώστε να μπορούμε να συναλλασσόμαστε και όχι να απαιτούμε την προσφορά των άλλων.

Οι άνθρωποι εκφράζουν θετικά ή αρνητικά συναισθήματα προς εκείνους με τους οποίους αναπτύσσουν επικοινωνία, καθώς τους ερωτεύονται, τους πληγώνουν, τους ανταγωνίζονται, τους ζηλεύουν, τους θαυμάζουν, τους αγαπούν ή τους αποχωρίζονται.

Ποτέ όμως δεν λαμβάνουν εκείνο που θέλουν από τη συναναστροφή τους. Πάντοτε λαμβάνουν εκείνο που έχουν πειστεί ότι αξίζουν να πάρουν.

Πρόκειται για το παιχνίδι της ατομικής ταυτότητας, που χαρίζει στο παρόν και στο μέλλον, τη θέση του θύματος ή του θύτη, του ανθρώπου που διατηρεί αυτοεκτίμηση ή απαξιώνει τον εαυτό του.

Προϋπόθεση για τη δημιουργία ενός δεσμού είναι η ικανοποίηση που πηγάζει από τον Εαυτό και όχι από τον Άλλο. Όχι με το να κάνουμε εκπτώσεις στα θέλω μας νιώθοντας ικανοποίηση επειδή ο άλλος είναι ευχαριστημένος από εμάς ακόμα και όταν εμείς δεν είμαστε.

Με τον άλλο μπορείς να συγκρουστείς, να συμφιλιωθείς ή να υποκριθείς ότι σου είναι αδιάφορος, όπως και με τον Εαυτό σου.

Οτιδήποτε επώδυνο στη ζωή μας κρατάει μέσα του την προτροπή να αναλάβουμε τον εαυτό μας, να κατανοήσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες, τα θέλω μας και να δοκιμάσουμε να πετύχουμε μόνοι μας. Με άλλα λόγια μας βοηθάει να κατοχυρώσουμε μια τάση προς την Αυτοφροντίδα.

Η Αυτοφροντίδα είναι η έντιμη και ενήλικη αγάπη προς τον εαυτό μας.

Το γιατί εκφράζεται στην συντροφικότητα όταν τα δεδομένα μας αποκόπτουν και αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε τον άλλο να νοιαστεί πια για εμάς, δεν υπάρχει για να μας αγαπά.

Τότε συντηρούμε τη ψευδαίσθηση ότι είναι ακόμα εκεί, συντηρώντας τα δυσάρεστες αναμνήσεις μέσα από τη δυσφορία των συναισθημάτων που μας προκάλεσε.

Βιώνοντας την απουσία επιδιώκουμε να την καλύψουμε με άλλες παρουσίες, σκοπός όμως είναι να μην επαναλαμβάνουμε κάθε φορά το ίδιο μοτίβο γιατί πιθανότατα θα παίρνουμε το ίδιο αποτέλεσμα.

Να δούμε τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε, να αξιολογούμε και όχι να δικαιολογούμε, να μην αναζητάμε κάποια εφήμερη λύση αλλά μακροπρόθεσμη ικανοποίηση που θα μας προσφέρει η σύνδεση που πραγματικά επιθυμούμε.

Στόχος είναι να δοκιμάσουμε να βιώσουμε σήμερα εκ νέου τα τραύματα του χθες και να τα δούμε μέσα από μια νέα λειτουργική οπτική. Να μην αφήσουμε όλα αυτά να κινούνται σαν θυμωμένα παράπονα, που υπογραμμίζουν αυτό που συνεχώς δεν κατανοούμε: την Αγάπη των άλλων που δεν μας φτάνει.